Wednesday, September 29, 2010

Tula ng Isang Guro

Dahil hiningan ako ng tula ni Makoy Dakuykoy..

Sa Loob ng Silid-Aralan

Isinulat ni: Nicole Vlamfort

Katatapos lamang

ng aking lesson sa araw na ito…

Umupo ako sumandali

At pinagmasdan ang aking

Estudyante

Ang silid-aralan

Ang paaralan.

Kaya ko pa bang

Magtagal dito?

Sapat pa ba ang aking sahod?

Sasapat ba?

Sa pambayad para sa mga

Pang-araw-araw na gastusin

Sa gamot ng aking ama na

May prostate

Sa pag-papaaral ng mga

Kapatid ko sa kolehiyo

Sa pag-iipon ko para sa

Aking kasal sa kasunod na taon

Sasapat ba?

Stressed ako.

Ang dami ng che-checkan na papel

Ang daming paper works.

Ang daming kumpetisyon na

Kailangang panaluhin.

Ngunit sapat ba ang

Natatamasa na benepisyo?

Buti pa sa ibang bansa…

Nakapagpatayo na ang aking co-teacher

Ng bagong bahay

At may negosyo pa para

Sa kanyang magulang

At kanyang mga kapatid.

Maalwan na kanilang pamumuhay

Mula sa isang-kahig isang tukang

Pang-araw-araw na buhay.

Hay,

Hindi ko naman sila maiwan

Sino na ang magtuturo sa kanila?

Kung walang magtitiyagang magturo

Dito sa sariling bayan?

Sino na?

Ano pa ang mahihita ng mga

Mangmang at mga

musmos?

Kung susumahin

Kulang ang silid-aralan

Kulang ang mga libro

Kulang din ang mga guro.

Paano na aangat

Ang kalagayan ng ating

Bayang naghihikahos?

Kaya pa ba?

May pag-asa pa ba?

May magagawa ba ang

Pangulong bagong luklok?

Sana.

Sana

May magawa siyang

Aksyong

Kapani-paniwala

At hindi

Panandalian lamang,

Saturday, September 25, 2010

Three were left out, but they are still the best!

I thought I can move on...

But I hope I could.

After the Division School's Press Conference result came out. I know I had to do something. To think something.

I prayed hard before the start of the program, I asked God, "Lord, pabalato mo na sa akin mga bata oh. Please. Silang lahat manalo." But it slipped in my mind the number 18. The lucky 18. My number besides 8. That I understood that three will be left out.

I was really thorned knowing it. Im half happy and half sad.

Seeing Marlu cried made my heart broken into pieces. I can feel his pain. I wish i could carry all the pain that he's feeling two days ago. I have seen his pictures but i couldnt handle the fact that the note in his work is "not following directions". But what duh is the instruction.

However, I was happy to see that Mara is okay. She's one of the new batch (including Marlu). When I told her, "Ate Mara, next year ulit!" She told me, "talaga mam? Sige po." I can still see her joy. And Leanne, I know her pain too but she's tough enough to handle it.

How can I tell the rest that I will be leaving soon. Just give me time. I will have time. What I have to do is to prepare them for the regionals and for the nationals. Cross fingers. And that we have to produce a very well prepared and meaty newspaper.

here we come Sta. Rosa! See you Bohol!

Sunday, September 19, 2010

Letters to Juliet made me cry again for love

Dear Claire, What and If are two words as non-threatening as words can be. But put them together side-by-side and they have the power to haunt you for the rest of your life: What if? What if? What if? I don't know how your story ended but if what you felt then was true love, then it's never too late. If it was true then, why wouldn't it be true now? You need only the courage to follow your heart. I don't know what a love like Juliet's feels like - love to leave loved ones for, love to cross oceans for but I'd like to believe if I ever were to feel it, that I will have the courage to seize it. And, Claire, if you didn't, I hope one day that you will. All my love, Juliet

I'm starting to fall in love again with him..and literally my heart is aching now..aching coz he's so far from me..im terribly missing him..every second that im away from him is like taking away a percentage of my oxygen for breathing..

Monday, September 13, 2010

may magnanakaw sa tabi ko

Ano gagawin mo kapag may snatcher sa tabi mo?
a. deadma
b. sisigaw
c. isumbong sa driver
d. sakalin ang snatcher

Ako? Simple lang. Kinublit ko, sabay sabing "Miss, pede k namang umipod kasi malaki pa ang space para makaupo ang bata"

Sumisiksik kasi sya dun sa babae malapit sa driver. Ang babae ay may dala syang malaking bag, pinamili mula sa SM at may kasamang bata. Ang mandurukot eh may dalang jacket at maliit na bag.

Lumingon sya sa akin (ang mandurukot), napanganga..actually, mukha syang may sira sa pag-iisip. Nangilabot at nanlambot ako hanggang paa..Napansin na rin ng ibang pasahero..Tinitigan lang nila..Bumaba na ako sa jeep kasi nasa cathedral na..Gayundin ang babaeng madudukutan...

Nagtataka kasi ako bakit masyadong sumisiksik ung ale sa babae..natakot nga ako akala ko eh tinutukan na ng kutsilyo..kaya chineck ko ng mabuti..buti na lang binubuksan pa lang ung zipper..

kakapangilabot..

Pagkabili ko ng kandilang pantirik, nakita ko ulit ung babaeng madudukutan..sabi ko "Miss may nakuha ba sa 'yo? Kasi kaya tinawag ko pansin mo eh sumisiksik sa'yo at kita kong dudukutan ka." Ramdam na pala nya kaya lang nga eh nagtataka sya na bukas ang kanyang bag. Malalim naman daw bag nya..Ang nakapagpahupa sa akin ay ang salitang "salamat" mula sa bibig nya..

Kaya un pumasok na ako sa simbahan upang sumimba..Linggo noon..

Im super happy with him

It was heaven whenever I'm with him..You know the feeling that you are safe, cared and cuddled..pampered..Words are really not enough to describe the feeling if i'm with Gino..I love him so much..and i'm so excited for the day to come..:)